Senden Bana Kalan

   Eksik bir şey mi var hayatında ?

Ne yapsan olmaz bazen, sevsen, değer versen, tapsan, hediyeler alsan, doğruları anlatsan . . Ya yetmez karşıdakine ya fazla gelir . . Bi kez kopmuşsa bağın geri toparlayamazsın. Hatıralar kalır, anılar kalır elinde bir tek. Onunla gezdiğin sokaklar, onu gezdirdiğin veya beraber keşfettiğiniz yeni noktalar. Hep onunla gittiğin restoran, yalnız onunla alkol aldığın o bank, fotoğraf çekildiğin o manzara, ilk el ele tutuştuğun o koşu parkuru, ilk kez o kadar dikkatli bakıp her şeyini keşfettiğin o ağacın altı, ilk sevişmeniz, ilk öpüşmeniz, ilk sarılmanız. . .Geriye kalan sadece bunlar olur. Ve ayrıldığında sana söylediği o kötü sözler değil, aklında hep bunlar kalır, en çok buna ağlar, buna hüzünlenirsin. Peki, hiç mi değeri yoktu dersin kendi kendine. Hiç mi özlemiyor, hiç mi bakmıyor dersin. Masanın üzerinde duran fotoğrafı kaldırdı mı acaba ? İçinden mesaj yazmak geliyor mu ? Neden tutuyor kendini?

İnanın bende bilmiyorum. Hani derler ya "Kelin ilacı olsa.." o misal benimki de.
Bir cevabı olsa, bir dermanı olsa önce kendi kelime sürerim.

Ama her insan yaşamasa bunları bu kadar genel bir konu olur  muydu acaba ? O da düşünmese, o da sevmese , o da aramak istemese bu kadar genele olur muydu bu acı. Herkesin kendi içinde yaşadığı acı elbette farklı.

Herkesin acısı, sevgisi kadar der, "Baba Müslüm!"

Anları hiç unutamazsın. Onu son bıraktığın otogarı, sokağı, caddeyi, cafenin önünü, köşe başını, parkı hiçbir şeyi o kadar net hatırlamazsın belki ama o ayrılık anını ölümsüzleştirirsin adeta... Gözlerine bakarsın son kez, ."Belki bir da göremem, belki bu kadar derin bakamam gözlerine." der ve son kez derinden bir buse kondurursun yanağına, kokusunu en derinlere göndererek... En acısı da budur ya hiçbir zaman yetmez o son öpücük bile. O kokuyu ararsın hep bir yerlerde, hele bir de gurbette isen "Ah gurbet zalım gurbet" diye diye divane gezersin orada burada ...

Zordur birilerine bir neden söylemek, kendine bile söyleyemezsin ki "Sahi,biz neden ayrıldık, nasıl bu hale geldik?" der durursun yana yakıla... Vardır elbet bir sebebi ama bunca yılı silmeye yetti mi gerçekten, diye düşünmekten alamazsın kendini. Değmemiştir elbet! Kolay mı onca gün, onca yıl bir insanı tanımak, güvenmek, her şeyinle ona teslim olmak... Her anını ona yazmak, onunla paylaşma arzusu, en çok mutlu olduğun anda telefona sarılıp belki annenden bile önce onu aramak. Her anını yaşadığın insanı bırakmak zor elbet!

Geçer ama, bu da her şey gibi geçer, insan ölüme alışıyor, buna mı alışmayacak dersin, dersin de söz geçiremezsin yüreğine... Ama her şey geçer gerçekten, bir tek izi kalır ondan geriye...

   Kocaman hiç silinmeyen bir iz ....