Hayaller Bazen Suya Düşer

   Eksik bir şey mi var hayatında ? Ne yapsan olmaz bazen, sevsen, değer versen, tapsan, hediyeler alsan, doğruları anlatsan . . Ya yetmez karşıdakine ya fazla gelir . . Bi kez kopmuşsa bağın geri toparlayamazsın. Hatıralar kalır, anılar kalır elinde bir tek. Onunla gezdiğin sokaklar, onu gezdirdiğin veya beraber keşfettiğiniz yeni noktalar. Hep onunla gittiğin restoran, yalnız onunla alkol aldığın o bank, fotoğraf çekildiğin o manzara, ilk el ele tutuştuğun o koşu parkuru, ilk kez o kadar dikkatli bakıp her şeyini keşfettiğin o ağacın altı, ilk sevişmeniz, ilk öpüşmeniz, ilk sarılmanız. . .Geriye kalan sadece bunlar olur. Ve ayrıldığında sana söylediği o kötü sözler değil, aklında hep bunlar kalır, en çok buna ağlar, buna hüzünlenirsin. Peki, hiç mi değeri yoktu dersin kendi kendine. Hiç mi özlemiyor, hiç mi bakmıyor dersin. Masanın üzerinde duran fotoğrafı kaldırdı mı acaba ? İçinden mesaj yazmak geliyor mu ? Neden tutuyor kendini? İnanın bende bilmiyorum. Hani derler ya "Ke

Ayın 11'i Mart . . . Benim Mart Ayları böyle işte... İnsanın içinden bir parçası kopunca anlıyor neyin ne olduğunu. Zormuş kendi bedeninden birini kara toprağa koymak. Toprak o zaman kararırmış. Utanır mı acaba toprak hiç ? Öyle bedenler var ki öyle insanları alıyor ki, toprak bile utanıyordur,topraklığından... 5 sene oldu... Hiç dinmeyen bir acı! Hani arada zor durumda kalır ararsın ya, "Ya anne bunun tarifini versene, nasıl yapılıyordu?" diye... Yoktur artık onun tarifini verecek biri... Bir boşluğa düşersin, artık onun gibi yemek yapamayacak ve artık "Kızım bak, öyle olmaz o." diyemeyecektir... Sen çıkışıp "Of Anne ya! Biliyoruz herhalde."diyemeyeceksin. Hep yanında olsa da saatlerce anlatsın isteyeceksin... Kaç yaşına geldiğini artık küçük bir kız çocuğu değil, yetişkin bir kadın olduğunu söyleyip durursun ve o gülümser, sadece gülümser ! Sonra o gülümsemeyi hatırlarsın!!! Sanki dünyanın hiçbir yerinde hiç kimse sana art