Hayaller Bazen Suya Düşer

Günlerden bir gün . . Ama en az 1700 yıl önce . . Belki de 3500 . .   Efsaneye göre Adania denilen bir kentin kralı çok sevdiği kızı ölünce unutulmaması için onun anısına nehrin iki yakasını birleştiren bir köprü yaptırmış. Adına da yapıldığı malzemeden ötürü Taş Köprü denilmiş. Ama kral sadece köprü yaptırmakla kalmamış, kızının anısı sonsuza dek yaşasın diye köprünün ayaklarının birine bir hazine yerleştirmiş.   Üstelik ''Her kim köprü yıkılır da yeniden yaptırmak isterse bu altınları kullansın ama sonrası için yeni altınlar koysun diye vasiyette bulunmuş.''   Efsane böyle . .   Efsaneler doğru mu yanlış mı araştırılmaz elbet . .   Ama bir doğru var ki, Adana'nın tam ortasında kebap kokularıyla bütünleşmiş, şehrin en güzel manzarasını oluşturan, tam ortasında durduğunuzda muhteşem ihtişamıyla Merkez (İhlas) Camiyi ve Türkiye'nin en büyük parkını görebileceğiniz, doğasıyla kendine çeken ve belki gözlerinizi kapattığınızda nehrin serin havasıyla kendiniz

   Biz aşkı tribünden öğrendik. Acı çektiğin halde terk etmemeyi, kaybettiğin halde vazgeçmemeyi, mutlulukta ağlamayı, aşkını en derinlerde hissedip tribünde haykırmayı öğrendik. Tanımadığın insana mutluluktan sarılmayı, onunla omuz omuza olmayı, aldatmamayı tribünde öğrenirsin.    En büyük özlemi de tribünde öğrenirsin. Gurbettekiler iyi bilir bunu. Doğup büyüdüğün toprakları terk edersin zorunlu nedenlerden. Aileni, sevdiklerini belki sevgilini ama en önemlisi Adana Demirspor’u terk etmişsindir. .Büyük bir bağdır bu. . Ailedir. . Gurbette olmayan zor anlar halini. Takımın maçı vardır sen yoksundur ama ruhun bütün varlığıyla oradadır. Sabah uyanırsın maç vardır, ‘’Şimdi stadın etrafı ne kalabalıktır’’ dersin, iç çekersin. Alırsın biranı oturursun ekran başına tribünler alevlendikçe sen iç çeker  ‘ Ah Ulan Ah ‘ der eşlik edersin. ‘ Issızlarda Karanlıklarda’ büyütmüşsündür sevdanı, gurbette bir asi çocuksundur sevdasından vazgeçmeyen.    Deplasmanlar vardır iple çektiğin, ayla